Wielki Czwartek jest szczególnym świętem, kiedy to dziękujemy Bogu za dar Eucharystii i Kapłaństwa. Przypominamy sobie, że każda Msza Święta jest pamiątką ofiary Chrystusowej, ustanowioną przez samego Jezusa.

EUCHARYSTIA
Podczas liturgii Wielkiego Czwartku uczestniczymy we Mszy Świętej Wieczerzy Pańskiej, sprawowanej na pamiątkę Paschy, którą Jezus po raz ostatni spożywał ze swoimi uczniami. Ta uroczysta Eucharystia zakończy się przeniesieniem Najświętszego Sakramentu do „ciemnicy”- symbolizującej Chrystusa będącego sam na sam z Bogiem w ogrójcu, a następnie uwięzionego. Jest to pierwszy etap przejścia Zbawiciela przez mękę i śmierć do chwały Zmartwychwstania.

 

„Zbawiciel nasz podczas Ostatniej Wieczerzy, tej nocy, kiedy został wydany, ustanowił eucharystyczną Ofiarę Ciała i Krwi swojej, aby w niej utrwalić Ofiarę Krzyża i tak umiłowanej Oblubienicy – Kościołowi powierzyć pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania” – czytamy w Katechizmie Kościoła Katolickiego, powtarzającym pisma Soboru Watykańskiego II. Wskazują one na znaczenie tego sakramentu w życiu każdego chrześcijanina. Dlatego czytamy dalej: „Eucharystia jest źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego. Inne zaś sakramenty wiążą się ze świętą Eucharystią i do niej zmierzają. W Najświętszej bowiem Eucharystii zawiera się całe duchowe dobro Kościoła, a mianowicie sam Chrystus, nasza Pascha.”

W centrum celebracji Eucharystii jest chleb i wino, które przez słowa Chrystusa i wezwanie Ducha Świętego stają się Ciałem i Krwią Chrystusa. Kościół wierny poleceniu Pana nie przestaje czynić, aż do dnia Jego chwalebnego przyjścia, pamiątki tego, co uczynił Chrystus w wigilię swojej męki. Skoro oni jedli, wziął Jezus chleb i błogosławiąc łamał i dał im i rzekł: Bierzcie, tt jest ciało moje. A wziąwszy kielich, dzięki uczyniwszy, dał im, i pili z niego wszyscy. I rzekł im: To jest krew moja Nowego Testamentu, która za wielu będzie wylana. (Mk 14, 22-24).

KAPŁAŃSTWO

Wielki Czwartek jest również pamiątką ustanowienia Sakramentu Kapłaństwa. Jest on sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów. Jest to więc sakrament posługi apostolskiej, który obejmuje trzy stopnie: episkopat, prezbiterat i diakonat.

W narodzie izraelskim Bóg wybrał jedno z dwunastu pokoleń, pokolenie Lewiego, przeznaczając je do służby kapłańskiej. Było ono jednak nieskuteczne, ponieważ nie mogło przynieść zbawienia, potrzebowało nieustannego powtarzania ofiar i nie mogło dokonać ostatecznego uświęcenia. Mogła tego dokonać jedynie ofiara Chrystusa. Ofiara Chrystusa jest jedyna, wypełniona raz na zawsze, a uobecnia się w Ofierze eucharystycznej Kościoła. W służbie wyświęconego kapłana jest obecny w swoim Kościele sam Chrystus jako Głowa swojego Ciała, jako Pasterz swojej trzody, Arcykapłan odkupieńczej ofiary, Nauczyciel Prawdy.

Od początku posługa święceń była udzielana i wykonywana według trzech stopni: jako posługa biskupów, prezbiterów i diakonów. Posługi udzielane przez święcenia są niezastąpione w organicznej strukturze Kościoła. Bez biskupów, prezbiterów i diakonów nie można mówić o Kościele. Biskup otrzymuje pełnię sakramentu święceń, która włącza go do Kolegium Biskupów i czyni widzialną głową powierzonego mu Kościoła partykularnego. Biskupi jako następcy Apostołów i członkowie kolegium mają udział w odpowiedzialności apostolskiej i w posłaniu całego Kościoła pod zwierzchnictwem papieża, następcy św. Piotra.Prezbiterzy są zjednoczeni z biskupami w godności kapłańskiej, a równocześnie zależą od nich w wykonywaniu swoich funkcji duszpasterskich; są powołani, by być roztropnymi współpracownikami biskupów. Otrzymują od biskupa misję kierowania wspólnotą parafialną lub określoną funkcję kościelną.Diakoni są wyświęcani dla zadań posługi w Kościele. Nie otrzymują oni kapłaństwa posługi, ale święcenia dają im prawo do ważnych funkcji w posłudze słowa, w kulcie Bożym, w zadaniach duszpasterskich i charytatywnych, które mają pełnić pod pasterskim zwierzchnictwem swojego biskupa.

Sakrament święceń udzielany jest przez włożenie rąk, któremu towarzyszy uroczysta modlitwa konsekracyjna. Prosi się w niej Boga, by otrzymującemu święcenia udzielił łask Ducha Świętego, potrzebnych dla jego posługi. Sakrament święceń przyjmującego go upodabnia do Chrystusa dzięki specjalnej łasce Ducha Świętego, czyniąc go narzędziem Chrystusa dla Jego Kościoła. Tak jak w przypadku chrztu i bierzmowania, to uczestnictwo w funkcji Chrystusa jest udzielane raz na zawsze, a charakter wyciśnięty przez święcenia jest nieusuwalny. Powołanie i posłanie otrzymane w dniu święceń naznaczyły go na zawsze.

Szczególnej modlitwie wiernych polecamy diakona Bartłomieja, który 8 maja w katowickiej archikatedrze przyjmie święcenia prezbiteratu. Jako wspólnota parafialna otaczajmy go naszymi modlitwami na Jego drodze duszpasterskiej.

ABY ZOBACZYĆ ZDJĘCIA KLIKNIJ TUTAJ